या कवितेला स्वतःचं अस्तित्व असू दे

या कवितेला स्वतःचं अस्तित्व असू दे,जरी असलो आपण एकमेकांसाठी त्रयस्थ
हातातील प्राजक्ताची फुलं कोमेजू न देणार वय होत ते
ओठांचं थरथरनाऱ्या गुलाबांच्या पाकळ्यात रुपांतर होण्याचं वय होत ते
क्षितीजाने महासागर प्राशून टाकण्याचं वय होत ते
तरीही हा सारा अनुभव अस्पृश्याचाच राहिला
जे काही घडायला पाहिजे होत ते या जन्मातच
ज्या 'स्कूल' मधून मी आलो, त्याच्या सिलाबसमध्ये पुनर्जन्माला जागा नव्हती
ना तू ज्युलीयट होती, ना मी रोमिओ,तरीही आपण एका व्याकुळ प्रेमकथेतली पात्र होतो.

-- नामदेव ढसाळ